Kościół w Wójcinie - opis i historia
(1913-2020)
(1913-2020)
Kościół w Wójcine to budowla zaprojektowana samodzielnie przez architekta Wiesława Kononowicza około 1912-1913 roku.
Budowę rozpoczęto w półtora roku po pożarze poprzedniego kościoła który miał miejsce 30 lipca 1911, a ukończono i oddano do użytkowania prawdopodobnie wiosną 1920 (taką datę spotkałem w dokumentach).
Siedem lat jego budowy zostały przerwane przez wybuch i działania I wojny światowej.
Jego architekt, Wiesław Kononowicz jest autorem i współautorem wielu obiektów sakralnych na całym obszarze przedwojennej Polski, np. niedaleko, bardzo podobnego do bryły naszego kościoła, a mieszącego się w Zajączkach Pierwszych koło Częstochowy. Był uczniem, a następnie współpracownikiem znanego warszawskiego architekta Stefana Szyllera.
Budowla kościoła została w całości sfinansowana z ofiar parafian, (dobrowolne opodatkowanie) którzy dodatkowo cały czas pomagali podczas prac budowlanych. Budowę rozpoczęto za administracji księdza Andrzeja Witulskiego (1905-1918), a ukończono za księdza Aleksandra Żurawskiego (1918-1924).
Kościół to budowla z mieszaniną różnych stylów architektonicznych (tzw. styl eklektyczny lub neorenesansowy, zdania na ten temat są podzielone). Posiada trzy nawy z transeptem i zamkniętym trójbocznie prezbiterium zakończonym półkolistą absydą. Główne wejście do świątyni znajduje się od jej południowej strony i jest to charakterystyczny półkolisty podcień przykryty sklepieniem krzyżowym, w którym umieszczono dwuskrzydłowe duże główne drzwi wejściowe. Podobne sklepienia i łuki sklepienne znajdziemy także wewnątrz kościoła.
Przy północnym narożniku elewacji frontowej znajduje się czworoboczna wieża o wysokości 34 metrów, w której umieszczono dwa dzwony (mniejszy nosi imię Anna, większy Katarzyna) zakupione i zamontowane w 1946 roku. Poprzednie zostały zdemontowane i wywiezione przez Niemców podczas okupacji wraz z kutym ogrodzeniem przykościelnym.
Wejście na wieżę znajduje się obok wejścia głównego w podcieniu. Wieża ta nieco wystaje poza lico muru kościelnego, a zakończona jest baniastym, krytym blachą miedzianą hełmem z ażurową latarnią zakończoną iglicą i zwieńczoną krzyżem.
Przy południowym narożniku jest okrągła wieżyczka z klatką schodową prowadzącą na chór i poddasze kościoła. Podobna klatka schodowa jest w północno wschodnim narożniku gdzie znajduje się osobna kruchta zwana „babińcem” wraz z małym chórem na piętrze, posiadająca osobne wejście od strony wschodniej. Dziś to pomieszczenie jest wykorzystywane jako kaplica przedpogrzebowa. Okna kościoła zamknięte są półkoliście i glinowane (ścięte) na zewnątrz i do wewnątrz. Dwuspadowy dach pokryty jest blachą ocynkowaną, dawniej był kryty czerwoną dachówką ceramiczną.
Wewnątrz, w tylnej części kościoła, ulokowano emporę muzyczną z prospektem organowym, w którym mieszczą się drewniane 20 głosowe organy firmy „Rieger” datowane na rok 1925, opus (numer seryjny) 2187.
Pod chórem w półkolistych wnękach umieszczone są dwa współczesne anioły trzymające misy z wodą święconą.
Prawy boczny ołtarz w transepcie przedstawia figurę Jezusa ukrzyżowanego, natomiast w lewym bocznym ołtarzu został umieszczony Tryptyk „Sacra Conversazione”, który jest wierną kopia (także co do rozmiaru) renesansowego ołtarza pochodzącego z roku 1488, autorstwa włoskiego malarza Giovanni Belliniego. Oryginał znajduje się w zakrystii bazyliki Santa Maria Dei Frari w Wenecji.
Na uwagę zasługuje też najstarsza zachowana figurka św. Jana Nepomucena datowana na ok. XVII wiek, która nie jest dziś eksponowana.
Nawa główna jest tradycyjnie najszersza, ma około 15 metrów wysokości i jest oddzielona 6 masywnymi kolumnami (po trzy z każdej strony) sklepionymi łukowo i oddzielającymi ją od niższych naw bocznych. Wszystkie kolumny nawy głównej wystają poza lico ścian i są zakończone kapitelami pilastrowymi z motywami roślinnymi lub figuralnymi. Nawa główna jest przecięta transeptem i oświetlona okrągłymi oknami u góry pod samym sklepieniem żebrowym.
Nawy boczne oświetlają rzędy sklepionych łukowo niewielkich rozmiarów potrójnych okien (rodzaj triforium, czyli trzech części okna z jednym, środkowym wyższym) wzdłuż całej długości ścian bocznych (po 9 z każdej strony kościoła). Transept oraz prezbiterium oświetlają bardzo duże okna sklepione półkoliście, po dwa z każdej strony.
Kościół posiada też wieżyczkę z sygnaturką umieszczoną na styku nawy głównej z prezbiterium. Po jego zachodniej stronie powyżej boku transeptu umieszczono attykę. Podobną umieszczono na ścianie frontowej powyżej wejścia głównego i nad podcieniem. W prawym zachodnim narożniku mieści się zakrystia wraz z osobnym wejściem. Osobne wejście jest także umieszczone u podstawy wieży za którym jest pomieszczenie wykorzystywane do przechowywania sztandarów i feretronów.
Strona wykorzystuje pliki cockies do monitorowania i obsługi więcej