Rozdział 11.

W „polskim socjalizmie”
(1956–1989)

str. 9

 Mimo kryzysu żywnościowego w dalszym ciągu trwał trend przemieszczania się ludności ze wsi do miast. Według danych statystycznych na rok 1988 i 1984 sytuacja przedstawiała się następująco (w nawiasie podaję dane z 1978 roku):
 w 1988 roku – na niecałe 38 milionów ludności w kraju – na wsi mieszkało tylko 40% mieszkańców (42,5%), w 1984 roku na wsi żyło z rolnictwa tylko 42,2% mieszkańców (48,7%), zaś w skali kraju tylko 19,3% (23,4%) stanowili ci, którzy żyli wyłącznie z produkcji rolnej (GUS 1918/88).

11. Stanisław Olek ze swoją klasą wychowawczą w 1983 r.(w.pl: Galeria / Szkoła Podstawowa)

  W latach 1987–88 realizowano „II etap reformy gospodarczej”. Nowy plan kładł nacisk na tworzenie równych warunków ekonomicznych dla wszystkich sektorów własności oraz na wspieranie małych firm prywatnych. Miało nastąpić odejście od strategii „małych kroków” w kierunku radykalizacji działań, dlatego przeprowadzono w 1987 roku Referendum, które miało na celu uzyskanie poparcia ludności dla takich działań, ale zostało ono zbojkotowane przez znaczną część społeczeństwa (aprobata mniej niż 50% uprawnionych do głosowania).
Od końca 1988 roku rząd Rakowskiego zaczął realizować tzw. „Plan Konsolidacji Gospodarki”, wprowadzając kilka radykalnych rozwiązań:
jednakowe warunki ekonomiczne, finansowe i podatkowe miały obowiązywać wszystkie podmioty gospodarcze niezależnie od form własności, czyli każdy na równych prawach mógł od końca 1988 roku prowadzić działalność gospodarczą i dokonywać wszelkich czynności, które nie są przez prawo zabronione; mogły też powstawać przedsięwzięcia z udziałem kapitału zagranicznego; od marca 1989 roku dopuszczono legalny obrót walutami w kantorach z całkowicie wolnym kształtowaniem kursów wymiany.
Było to już poważne oddalanie się od gospodarki socjalistycznej. Okazało się jednak, że społeczeństwo nie ufało już reformom inicjowanym przez kolejne ekipy komunistyczne. Gospodarka była coraz bardziej zdekapitalizowana, wydajność pracy spadała, dotkliwie dawały się odczuć sankcje gospodarcze nałożone przez Zachód po wprowadzeniu stanu wojennego.

   Popatrzmy jeszcze, jak wyglądało wtedy życie w Wójcinie i w okolicy. Cały czas trwała normalna praca rolników jak co roku, nie było przestojów w pracy czy strajków jak w miastach, dzięki czemu produkowana była żywność, która zaspokajała kartkowe zaopatrzenie na żywność, a dochody rolników rosły. Na wsi nie odczuwano problemów z żywnością, jak to było w miastach, co jest zrozumiałe, a całą produkcję rolniczą łatwo było sprzedać. W tym czasie kontynuowano były we wsi niektóre inwestycje rozpoczęte wcześniej, jak na przykład prace wodociągowe w Wójcinie i Andrzejowie zapoczątkowane jeszcze w kwietniu 1980 roku. Odbiór prac nastąpił w kwietniu 1983 roku i nareszcie wieś miała wodę z wodociągów. W Wójcinie powstała także wtedy stacja wodociągowa (JMŁ 124).

Życie we wsi jeszcze bardziej upodobniłoby się do życia ludności miejskiej, gdyby nie te trudności w nabywaniu artykułów przemysłowych i gospodarstwa domowego. Widoczne to było w wybudowanym w latach 1985–1987 okazałym, piętrowym pawilonie handlowym usytuowanym w „rynku” koło kościoła (w.pl).
 W Dzień Zwycięstwa, 9 maja 1984 roku, w Wójcinie oddano też do użytku drewniany most na Prośnie, o długości 14 m i o udźwigu 15 ton. Zbudowali go saperzy 10 Dywizji Pancernej stacjonującej w Brzegu, a budowa trwała 5 dni (JMŁ 122).

12. Otwarcie mostu (w.pl : Galeria / Stare Dzieje)

13. Most na Prośnie współcześnie (w.pl: Galeria / Przyroda)

Cenna inwestycja dla mieszkańców powstała też w siedzibie pobliskiej gminy.  W 1986 roku oddano tam do użytku nowy budynek, w którym znalazły się:  Urząd Gminy, Urząd Stanu Cywilnego, Posterunek MO, Poczta Polska, Bank Spółdzielczy, Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej (JMŁ 123).